Województwo podlaskie położone jest na północno-wschodnim krańcu Polski. Jednym z najbardziej znaczących miejsc w regionie jest Białowieża z ostatnim w Europie fragmentem pierwotnej puszczy nizinnej, gdzie można podziwiać majestatyczne żubry w ich naturalnym środowisku. Puszcza Białowieska, wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO, oferuje liczne szlaki umożliwiające kontakt z dziką przyrodą.
Suwalszczyzna zachwyca malowniczymi krajobrazami, jeziorami i wzgórzami. Region ten przyciąga miłośników aktywnego wypoczynku możliwościami uprawiania żeglarstwa, kajakarstwa i wędkarstwa. Szczególną atrakcją jest Wigierski Park Narodowy z jednym z najpiękniejszych polskich jezior – Wigrami.
Białystok, stolica województwa, słynie z pałacu Branickich zwanego „Wersalem Podlasia” oraz z zabytków sakralnych. Miasto stanowi ważny ośrodek kultur: białoruskiej, litewskiej i tatarskiej. Bliskość wschodnich granic uczyniła Podlaskie regionem bogatym w dziedzictwo religijne – od prawosławnych monasterów w Supraślu i świętej góry w Grabarce po żydowskie ślady w Tykocinie z jego imponującą synagogą. Podlaskie to miejsce, gdzie wielokulturowość widoczna jest również w regionalnej kuchni, łączącej wpływy polskie, białoruskie, tatarskie i litewskie.
Wigierski Park Narodowy
Wigierski Park Narodowy stanowi jeden z największych obszarów chronionych w Polsce. Zajmuje powierzchnię przekraczającą 15 tysięcy hektarów. Powstał w 1989 roku jako piętnasty park narodowy w kraju, choć potrzebę ochrony tego regionu dostrzegano już na początku XX wieku.
Park położony jest na styku trzech mezoregionów: Pojezierza Zachodniosuwalskiego, Pojezierza Wschodniosuwalskiego i Równiny Augustowskiej. Jego granice rozciągają się w środkowej części dorzecza Czarnej Hańczy, dopływu Niemna. Obszar parku wraz z otuliną znajduje się między 53°57′ a 54°10′ szerokości geograficznej północnej oraz 22°57′ a 23°15′ długości geograficznej wschodniej.
Klimat parku cechuje się surowością typową dla Regionu Mazursko-Podlaskiego. Mimo niewielkiej odległości od Morza Bałtyckiego, teren ten pozostaje pod silnym wpływem kontynentalnego klimatu Eurazji. Zima trwa od trzeciej dekady listopada do pierwszej dekady kwietnia.
Turystyka w Wigierskim Parku Narodowym rozwija się przez cały rok. Do dyspozycji odwiedzających pozostaje 190 kilometrów szlaków pieszych i rowerowych. Park umożliwia również uprawianie turystyki wodnej, z wyłączeniem jednostek z silnikami spalinowymi. Wyznaczone szlaki kajakowe pozwalają na organizację spływów. Jeziora takie jak Wigry, Pierty, Omułówek, Mulaczysko, Czarne koło Bryzgla, Leszczewek, Postaw oraz rzeka Czarna Hańcza poniżej Wigier przyciągają miłośników sportów wodnych i wędkarstwa.
Klasztor w Wigrach
Pokamedulski kompleks klasztorny w Wigrach ma bogatą historię sięgającą czasów plemion jaćwieskich. Jaćwingowie zamieszkiwali wyspę wigierską do drugiej połowy XIII wieku, kiedy zostali pokonani przez Krzyżaków. Początki chrześcijaństwa na tym terenie związane są z działalnością misyjną św. Brunona z Kwerfurtu w XI wieku.
Według przekazów historycznych, król Władysław Jagiełło podczas polowania natrafił w tym miejscu na pustelnię. Informacja o tym dotarła do Krakowa, a później do zakonu Kamedułów. Zakonnicy, którzy przybyli do Polski w 1603 roku, otrzymali w 1668 roku królewskie pozwolenie na osiedlenie się w Wigrach.
Klasztor, nazwany oficjalnie Eremem Wyspy Wigierskiej, stał się ważnym ośrodkiem rozwoju całego regionu. Kameduli założyli miasto Suwałki w 1715 roku oraz przyczynili się do rozwoju okolicznych wsi, folwarków i infrastruktury drogowej.
Dolina Rospudy – unikalne bogactwo naturalne
Dolina Rospudy położona w północno-wschodniej Polsce na Pojezierzu Litewskim to obszar chronionego krajobrazu o powierzchni 23 tysięcy hektarów. Centralnym elementem tej strefy jest dolina rzeki Rospudy, stanowiącej górny bieg Netty. Ochrona tego terenu ma na celu zachowanie naturalnego piękna doliny oraz jej różnorodnych ekosystemów, w tym cennych zbiorowisk torfowiskowych oraz leśnych i nieleśnych.
Dolina rozciąga się na obszarze Pojezierza Zachodniosuwalskiego na północy i Równiny Augustowskiej na południu, w północnej części województwa podlaskiego. Obejmuje fragmenty gmin Augustów i Nowinka w powiecie augustowskim oraz pięciu gmin w powiecie suwalskim: Bakałarzewo, Filipów, Przerośl, Raczki i Suwałki.
Chroniony obszar ciągnie się na długości około 52 kilometrów, od północno-zachodniej granicy województwa podlaskiego z warmińsko-mazurskim, w kierunku południowo-wschodnim, aż do granic administracyjnych Augustowa. Większe obszary osadnicze, jak Raczki czy Filipów, zostały wyłączone z obszaru chronionego.
Prawosławny skit w Odrynkach
Skit Świętych Antoniego i Teodozjusza Pieczerskich to prawosławny męski ośrodek pustelniczy założony w 2009 roku. Należy do diecezji warszawsko-bielskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Znajduje się na obrzeżach wsi Odrynki, w uroczysku Kudak. Jest to pierwszy skit powstały po II wojnie światowej w Polskim Autokefalicznym Kościele Prawosławnym.
Skit to odosobniona pustelnia mnichów pragnących prowadzić bardziej surowe życie niż w tradycyjnych monastyrach. Nazwa pochodzi od koptyjskiego miasta Σκήτις, egipskiej kolebki życia monastycznego, znanej obecnie jako Wadi an-Natrun. W skicie w Odrynkach znajduje się Cerkiew Opieki Matki Bożej.
W tradycji prawosławnej niektórzy mnisi mieszkali w jaskiniach lub szałasach w pobliżu skitów, praktykując umartwienie. Większe monastery często posiadały własne skity. Przykładowo, ławra Poczajowska miała skit św. Jerzego na Kozackich Mogiłach, a ławra Peczerska – skit Teofania. Istniały również samodzielne skity, z których najbardziej znany był Skit Maniawski.
ds, źródło: urlop.com.pl